⭐️ زندگی ما را عصبی می کند، و ما این عصبانیت را به کودکان منتقل می کنیم.

این دو صحنه را در نظر بگیرید:

 صحنه ی اول

شما و همسرتان برنامه ریزی کردید که برای شام بیرون بروید، همسرتان زود به خانه می آید درحالی که گلی هم برای شما گرفته، شما بچه ها را در خانه نزد مادرتان که بچه ها به او علاقمند اند می گذارید و به رستوران مورد علاقه تان میروید و غدای عالی می خورید و اوقات خوشی را کنار همسرتان میگذرانید و بعد از دیدن یک فیلم خوب در سینما به خانه برمیگردید، مادرتان میگوید چون بچه ها با هم بازی می کردند وقت داشته که خانه را مرتب کند و بچه ها هم خوابیده اند. شب را با آرامش می خوابید.

صبح در حالی که برای بچه ها صبحانه آماده میکنید، بچه ی کوچکتان لیوان شیر را می ریزد و نان ها را خیس میکند، شما او را دعوا نمیکنید، میگویید اشکالی ندارد و آنجا را تمیز میکنید و لیوان شیر تازه ای به او می دهید.

صحنه ی دوم

همان قرار شام با تاخیر و عجله همسرتان جریان دارد، مادرتان که برای نگه داشتن بچه ها آمده، غر میزند که زود برگرد ، در ماشین که می نشینید همسرتان از لباس شما ایراد میگیرد، تمام راه تا رستوران را مشاجره میکنید، برای یک میز در رستوران مورد علاقه تان باید ۴۵ دقیقه صبر کنید، شما این وقت را ندارید بنابراین با یک همبرگر به سینما میروید که فیلم مورد علاقه تان را ببینید که بلیط فیلم تمام شده، بنابراین یک فیلم جنگی میبینید.

در تمام مدت فیلم به این فکر میکنید که همسرتان با لباس های سرکارش به این قرار آمده و از لباس شما ایراد گرفته!

وقتی به خانه برمیگردید میبینید مادرتان خوابش برده و بچه ها بیدار هستند ، تمام خانه آشوب است و تا شما بچه ها را بخوابانید همسرتان می خوابد.

صبح که بیدار می شوید میبینید همسرتان میز آرایش را بعد از حمام به هم ریخته و به سرکار رفته، حالا، وقتی موقع صبحانه بچه شما لیوان شیر را می ریزد، شما فریاد میزنید: بچه ی احمق، نگاه کن چه کار کردی، شما فکر میکنید من مستخدم شما هستم، از بس خانه را تمیز کردم خسته شدم!

🌸آنچه باعث عصبانیت شما شد لیوان شیر نبود، در واقع گلی که دیروز نگرفتید، شامی که با تلخی همراه همسرتان خوردید، همراه نبودن مادرتان در امور، آشفتگی میز آرایش، و در کل شب  بدی که گذراندید باعث ناراحتی شما شده است.

🌸در واقع می توان گفت، عصبانیتی که ما  در برابر کودکانمان ابراز میکنیم در اکثر مواقع هیچ ربطی به آنها ندارد. زمانی که در لحظه یاد بگیریم این دو را از هم جدا کنیم، می توانیم بر احساساتمان غلبه کنیم.

به رفتار خود دقیق شوید ببینید چند درصد از عصبانیت های شما ناشی از اتفاق های روزمره و درگیری های احساسی خودتان است؟ 

آیا در موقعیت های مشابه هم همیشه به همین اندازه عصبی می شوید؟ اگر نه ، دلیل این رفتار ضد و نقیض چیست؟ مشخصا با تحلیلی که از رفتار خودمان میکنیم ، می توان به این نتیجه رسید که در اکثر مواقع ما عصبانیت مان را به بچه ها منتقل میکنیم بدون آنکه هوشیار باشیم که آنها همه ی دلیل خلق بد ما در آن لحظه نیستند.

در آینده در این مورد ، بیشتر توضیح خواهیم داد.

#ريحانه_كحالي