⭐️عصبانیت یک حس طبیعی و ذاتی در بشر است.
انسان بودن یعنی داشتن دایره ی وسیعی از احساسات. عصبانیت، احساسی ناخوشایند است، اما طبیعی است و هم ذاتی.
اکثر مردم نمی خواهند در ملاعام عصبانی شوند و عصبانیت به اندازه ی پوشیدن لباس های نامناسب در جامعه برایشان زشت است.
⭐️نزدیکان ما خیلی راحت می توانند ما را عصبانی کنند چون ما در مقابل آنها تحمل کمتری داریم.
به دلیل اینکه زمان زیادی را صرف کودکانمان می کنیم، امکان عصبانی شدن در جمع خانواده بیشتر است.
رابطه های صمیمی ما اغلب باعث جرقه های ترس،ناامیدی،درد،نگرانی،گیجی و استرس در ما می شوند و ما همه ی این احساسات را سعی می کنیم با عصبانیت جایگزین کنیم.
⭐️این موضوع که اصلا عصبانی نشویم، امکان پذیر نیست اما می شود با روش های مختلفی بر آن غلبه کرد و یاد گرفت که از آن در راه های مفید تری استفاده کرد.
⭐️دو سطح عصبانیت وجود دارد.
در سطح اول شما احساس دلخوری، آشفتگی و خشم می کنید و به شدت ناراحت هستید اما هنوز می توانید عقلانه فکر کنید.
عصبانیت ممکن است باعث شود شما دقیق تر و حتی متمرکز تر شوید.و این حالت می تواند بسیار مفید باشد. این حالت (عصبانیت کنترل شده) است.
ما در این شرایط می دانیم علت عصبانیتمان چیست و با تفکر به موقعیت رفتار مناسب نشان می دهیم.
برای این سطح از عصبانیت می توان مثال عواقبی را در نظر گرفت که پس از انجام ندادن تکالیف یا وظایف فرزندانمان کاملا آگاهانه برایشان تعیین میکنیم ،در این موقعیت بر احساس خود کنترل داریم و آنها را در مسیر درست هدایت می کنیم.
نتایج خوبی در ادامه ی عصبانیت کنترل شده اتفاق می افتد، اما گاهی ما به سطح دیگری از عصبانیت می رویم.
حس خشم، وحشی گری، تنش، بی عقلی، خشونت و دیوانه شدن را تجربه می کنیم.
⭐️در چنین زمان هایی ما عمل نمیکنیم، بلکه عکس العمل نشان می دهیم.
عصبانیت راه تفکر ما را میبندد و ما به حالت جنگ در برابر جنگ گرفتار می شویم. بعد به صورت بدون احساس واکنش نشان می دهیم و چیزهایی می گوییم و کارهایی میکنیم که اصلا منظورمان نبوده.
سیلی میزنیم، فریاد می زنیم، روی میز میکوبیم…
این عصبانیت مضر است و شیوه ی تربیتی ما را ناموفق می کند.
⭐️زمانی که دچار عصبانیت مضر می شویم، تمایل ما به معطوف داشتن عصبانیت به سوی کودکان است تا به رفتار نادرست آنها.
اغلب از چنین جملاتی استفاده میکنیم: تو همیشه…تو هیچ وقت…خیلی بچه ی…هستی.
ما با این عبارات این پیام را به کودک می دهیم: تو بد هستی. تو مشکل هستی.
خود شما معمولا بعد از این عصبانیت احساس گناه میکنید. چون عمیقا میدانید که نتیجه ی بدی در انتظار شماست.
این عصبانیت شما در کودک احساس عصبانیت و انزجار میکند و راه فکر کردنش مسدود می شود. حالا با شرایط پیش آمده فرزند شما نمی تواند صورت واقعی مشکل را ببیند ، پس ممکن است اشتباه را تکرار کند و شما را بار دیگر در معرض دیوانگی قرار دهد.
⭐️عصبانیت وقتی کنترل شده نیست، تنها موجب مشکلات احساسی در طرفین می شود و فرآیند یادگیری کودک را برای تصمیم گیری در زندگی دچار مشکل می کند.