صبر کنید، حالا میدانیم که مراحل و اتفاق ها و برداشت های شخصی مختلف و متعددی ختم به عصبانیت کامل می شود. اما معمولا علائم فیزیکی مشابهی در همه ی ما در هنگام عصبانیت دیده می شود ، مثل تنفس سریع، میل به فریاد زدن و پرت کردن و زدن، سفت شدن عضلات و فک و فشردن دندان ها به هم، لرزیدن و عرق کردن، درست زمانی که هر کدام از نشانه های گفته شده را در خودتان تشخیص دادید، به خود بگویید: صبر کن! داری عصبانی می شی. از کودکتان فاصله بگیرید، برای چند دقیقه از مرکز آشوب دور شوید، این خیلی مهم است که در هنگام عصبانیت از مرکز تشنج دور شوید، اگر این کار را انجام دهید ، وقتی نزد فرزندتان برمی گردید، عمل موثر انجام خواهید داد، در غیر این صورت تنها به یک عکس العمل بی فایده در لحظه پرداخته اید.

این گام بسیار مهم است، به شما کمک میکند تا قبل از رسیدن عصبانیتتان به نقطه خطرناک آن را کنترل کنید، و همچنین فرزندتان متوجه ناراضی بودن شما از وضعیت خواهد شد ، شما بدین ترتیب فرصت فکر کردن و مواجهه ی کارآمد را با موقعیت خواهید داشت.

هرگز فکر نکنید که چون والد و مسئول هستید باید در لحظه به شرایط و رفتار فرزندتان واکنش نشان دهید و رفتار نادرست را جریمه و تنبیه کنید.

کودکان حافظه ی بلند مدت و توانایی ربط دادن عملکردشان با واکنش شما را دارند، پس فراموش نخواهند کرد که به چه منظور جریمه و نکوهش شده اند.

هنگامی که فاصله ای به منظور کنترل عصبانیتتان گرفته اید، در باره ی مشکل با خودتان صحبت نکنید و یا به اندازه و مقدار عصبانیتتان تمرکز نکنید! به جای آن ،

نفس عمیق کشیدن از نظر فیزیکی به شما کمک می کند تا عصبانیتتان کمتر شود.

با رسیدن اکسیژن بیشتر به مغز و عضلات ، بدن آرام می شود، در هنگام عصبانیت نفس های کوتاه می کشیم و به مغز و عضلاتمان اکسیژن کافی نمی رسد ، این جریان تنفس آرام به شما کمک می کند تا از نظر احساس هم کنترل خود را به دست آورید.

سپس ،

این کار واقعا کمک کننده است ، آرام و با هدف بشمارید تا ۲۰ و اگر اوضاع خیلی وخیم بود تا ۱۰۰ هم بروید، هدف از این کار این است که مغزتان از مشکل پیش رو غافل شود و شما انرژی لازم برای تمرکز به موارد دیگر را دریافت کنید.

اگر قبلا از شمارش استفاده کرده اید و حواستان پرت نشده، شعر بخوانید، به لیست خرید تان فکر کنید، با خلاقیت خود حواستان را پرت کنید.

#ریحانه_کحالی